یکی از نتایج نامطلوب زندگی امروز این است که والدین مثل گذشته آن قدر وقت ندارند که با فرزندانِ خود باشند. علاوه بر این، وقتی والدین در انتهای روز بعد از یک روز پُرکار به خانه می آیند معمولاً انرژی بسیار کمی برای آن ها باقی مانده. نکته مهم این است که “وقت گذاشتن برای فرزند” یکی از مهم ترین وظایف والدین است. وقت گذاشتن اصلاً کار سخت و زمان بَری نیست. گاهاً والدین فکر می کنند صرف این که بتوانند احتیاجات اولیه فرزندان را برآورده کنند کارِشان تمام است و انگار وقت گذاشته اند دیگر.
این که پدر یا مادر، زمان هایی را در طول هفته به حرف زدن راجع به وقایع روزمره بگذارند و یا آن که برنامه هایی از قبل برنامه ریزی‌شده اجرا شود. در طی این برنامه ها می شود رابطه را تقویت، گفت و گو را به وجود و از همه مهم تر احساس همدلی را بیشتر کرد. احساس همدلی زمانی به بار می نشیند که فرزند در می یابد با تمام مصائب و مشغله های موجود، پدر یا مادرم کماکان برای من وقت گذاشته اند و توجه هنوز وجود دارد. روانشناسان معتقدند زمانی که فرزندان متوجه می شوند والدین شان به قدر و وُسعِ کافی برایشان وقت می گذارند انتظارات را به نحوِ مطلوب تری برآورده می سازند و از همه مهم تر کارایی شان بالاتر می رود.
