رفتار و اعمالی که به قصد آزار و اذیت دیگران و یا آسیب رساندن به شی باشد که به دو صورت لفظی (فحاشی، فریاد) و یا بدنی (گازگرفتن و لگد زدن) به انجام می رسد. تفاوت قابل توجه ای بین پرخاشگری و جرأت ورزی وجود دارد.
دفاع فرد از حق و حقوق خود و یا ممانعت کودک از استفاده از وسایل شخصی اش، جرأت مندی آنها را نشان می دهد. در حالی که هدف و نتیجۀ پرخاشگری آسیب رساندن است.
بارها شاهد صدمه به صندلی های ورزشگاه ها در بازی های فوتبال بوده ایم که نمونۀ بارز پرخاشگری است.
گروهی از صاحب نظران علم روانشناسان معتقداند پرخاشگری ریشه در ذات و فطرت انسان دارد که به صورت نهفته، در فرد متراکم و فشرده شده و در نهایت ریشه باز کرده و نیاز به تخلیه پیدا می کند که گاهاً به صورت رفتاری همچون قتل و ضرب و شتم بوده است و اگر فرد نتواند دیگران را هدف پرخاشگری خود قرار دهد، به صورت خودآزاری و خودکشی جلوه می کند.
عده‌ای دیگر معتقد اند پرخاشگری نمی تواند منشأ غریزی و ذاتی داشته باشد زیرا فرد آن را رفتاری اجتناب ناپذیر تلقی می کند و این فکر در انسان بسیار خطرناک است، پس معتقد اند پرخاشگری رفتاری است قابل پیشگیری و کنترل.
گروهی دیگر پرخاشگری را ناشی از عدم یادگیری فرد در کودکی و ناپخته بودن می‌دانند که در این حالت فرد توانایی رویارویی با یک محرک خارجی را ندارد.
دو اصل مهم در رواج پرخاشگری، رفتارهای خانوادگی و یادگیری از اجتماع است.
