8 نشانه محرومیت عاطفی در خانواده شما
اکثر ما به عنوان بزرگسال تمایل داریم تاثیر خانواده های حقیقی خود یا آنچه که روان درمانگران «خانوادۀ مبدا» می نامند را بر زندگی و انتخاب های خود به حداقل برسانیم. اما واقعیت این است که تاثیر خانواده ای که در آن به دنیا آمده و بزرگ شده اید، همچنان بر ذهن شما در بزرگسالی باقی می ماند و بر احساسات، واکنش ها و انتخاب های شما تاثیرگذار است.
دی. دبلیو. وینیکات در سال 1953 برای اولین بار مفهوم «مادرِ به اندازۀ کافی خوب» را در کتابی نوآورانه به نام «بازی و واقعیت» معرفی کرد. کتاب او با مرتبط کردن شیوۀ تجربۀ ارتباط با والدین در «دوران کودکی» با آنچه که افراد در بزرگسالی هستند، حوزۀ روانشناسی و سلامت روان را برای همیشه متحول کرد. مفهومی اساسی که او مطرح کرد این بود که برای خوب بودن، به والدین بی نقص نیاز ندارید. فقط کافی است والدینی داشته باشید که «به اندازۀ کافی خوب» باشند.
پژوهشی توسط سوزان وودهاوس در سال 2019 نشان داد کافی است والدین در 50 درصد از اوقات، والدینی «به اندازۀ کافی خوب» باشند.
محرومیت عاطفی در دوران کودکی
محرومیت عاطفی در دوران کودکی زمانی رخ می دهد که والدین شما به احساسات و نیازهای عاطفی شما به اندازۀ کافی توجه نکنند. به این معنی که آن ها توجه نکنند چه احساسی دارید، از شما در مورد احساسات خودتان نپرسند، با شما از نظر سطح عاطفی ارتباط برقرار نکنند یا به اندازۀ کافی احساسات شما را تایید نکنند.
والدینی که محرومیت عاطفی ایجاد می کنند، معمولاً به این امر توجه نمی کنند که به احساسات کودکان خود بی توجهی می کنند. آن‌ها معمولاً افرادی هستند که به طور کلی به احساسات دیگران از جمله دوستان، خانواده، همکاران و کودکان خود بی توجهی می کنند. شاید منظور آن ها این باشد که رفتار مناسبی داشته باشند و تمایل داشته باشند تمام تلاش خود را برای کودکان خود و مراقبت از آن ها به کار گیرند. چنین والدینی احتمالاً نمی‌دانند چه چیزی را از دست می دهند.
این امر می‌تواند بسیاری از خانواده هایی را که محرومیت عاطفی ایجاد می کنند، به چالش بکشد. آن‌ها در بسیاری از امور مشهود، واقعاً «به اندازۀ کافی خوب» هستند. آن‌ها احتمالاً برای شما مسکن، غذا، لباس فراهم می‌کنند و شما را با ماشین به تمرین فوتبال می‌رسانند. اما زمانی که با مشکلی مواجه می شوید، با شما صریح صحبت نمی کنند، وقتی که دوستان شما احساسات شما را جریحه دار می کنند، شما را آرام نمی کنند، یا به شما یاد نمی دهند تا چگونه به احساسات خود توجه کنید، آن‌ها را بیان کنید یا مدیریت نمایید.
عدم موفقیت در خانواده ای که محرومیت عاطفی ایجاد می کند، در حوزۀ مسائل عاطفی است. شاید در چنین خانواده ای، آغوش کافی وجود داشته باشد. شاید پول کافی وجود داشته باشد. احتمال دارد غذا و لباس کافی وجود داشته باشد. اما این خانواده، آگاهی عاطفی، تایید عاطفی، همدردی عاطفی و توجه عاطفی کافی را برای کودکان فراهم و مدیریت نمی کند.
این موضوع باعث می شود مشاهده یا شناسایی خانواده هایی که محرومیت عاطفی ایجاد می کنند، دشوار باشد. بر عکسِ «سوء استفادۀ عاطفی» یا بی توجهی فیزیکی، مشاهدۀ شکست های عاطفی دشوار است.
محرومیت عاطفی در دوران کودکی، در خانواده به چه نتیجه‌ای ختم می‌شود؟
به عنوان روانشناسی که با بزرگسالانی کار می کنم که در دوران کودکی محرومیت عاطفی داشته اند، مشاهده کرده‌ام که این امر چگونه بر روابط افراد با خانوادۀ مبدا تاثیر می گذارد. اغلب اوقات این امر منتج به کودکان بالغی می شود که می دانند امری اشتباه است اما ایده ای ندارند که آن موضوع چیست و از احساسات خود در مورد خانواده خود گیج شده‌اند.
هشت نشانۀ محرومیت عاطفی که باید در خانواده مراقب آن‌ها بود
- این تمایل وجود داشته باشد که گفتگوها در خانوادۀ شما در مورد موضوعات سطحی باشد، به این معنی که به ندرت دربارۀ امور عاطفی، هدفمند، ناراحت کننده یا امور منفی باشد. این موضوع شاید حتی آن را «خسته کننده» کند.
- گاهی اوقات نسبت به والدین خود احساس نارضایتی یا «خشم» غیر قابل توضیح می کنید (که در مورد آن احساس گناه می کنید).
- با امید لذت بردن به جمع های خانوادگی می روید اما اغلب با احساس پوچی و ناامیدی از آن خارج می شوید.
- مسایل دشوار یا بین فردی در خانواده، به جای اینکه مستقیماً مورد بررسی قرار گیرد، معمولاً نادیده گرفته می شود.
- به نظر می رسد خواهر و برادر شما در حال رقابت با هم هستند، اما مطمئن نیستید این رقابت در مورد چه موضوعی است.
- محبت در خانوادۀ شما از طریق کنش بیان می شود (انجام کاری برای افراد) و زیاد از طریق کلمات یا بیان عواطف ابراز نمی شود.
- احساسات-شاید تنها احساسات منفی اما شاید «همۀ احساسات»-در خانوادۀ شما تابو به نظر می رسد.
- وقتی با خانوادۀ خود هستید، به طرز شگفت آوری احساس «تنهایی» می کنید یا حس می کنید کنار گذاشته شده اید.
اعضای خانواده‌ای که دچار محرومیت عاطفی هستند، رنج می برند. آن ها از موارد ناگفته، به اشتراک گذاشته نشده، بحث نشده، مورد توجه قرار نگرفته و تایید نشده رنج می برند. در صورتی که در خانواده شما محرومیت عاطفی وجود دارد، اگر «توجه کنید»، شاید هنگام وقت گذراندن با آن ها نشانه های بالا را بیابید.
همچون کیک زیبایی که شکر کافی ندارد، آنچه که خوب به نظر می آید، شاید خوب نباشد. خانواده ای که دچار محرومیت عاطفی است، از کمبود عنصری اساسی به اندازۀ کافی رنج می برد که شاید مشهود نباشد اما برای لذت و کیفیت زندگی بسیار مهم است. احساساتی که باید روابط و صمیمیت را در خانواده خوشایند کند، از بین می روند.
به همین دلیل است که ممکن است در مورد خانوادۀ خود احساس بی‌حوصلگی، رنجش، ناامیدی، سرکوب شدن یا تنهایی کنید. به همین دلیل بسیار مهم است که مشکل محرومیت عاطفی در کودکی را شناسایی کنید و تصمیمی آگاهانه بگیرید تا با این موضوع در زندگی خود مبارزه کنید.
آنچه که می توانید انجام دهید
شما نمی توانید خانوادۀ خود را «اصلاح» کنید و نیازی نیست برای این کار تلاش کنید. اما می توانید تغییرِ خود را آغاز کنید. موردی از لیست هشت‌گانۀ بالا را انتخاب کنید که در خانوادۀ شما وجود دارد و رفتار بر خلافِ آن را در زندگی خود آغاز کنید.
دربارۀ موضوعات هدفمند صحبت کنید، با احساس گناه در مورد احساسات خود مبارزه کنید، هنگامی که با خانواده خود هستید، بر مراقبت از خود تمرکز کنید، دربارۀ مسائل دشوار صحبت کنید، محبت و گرمی خود را نسبت با دیگران با کلمات بیان کنید و با احساسات منفی خود روبرو شوید. لازم نیست این کار را بی‌نقص انجام دهید. لازم است این کار را «به اندازۀ کافی» انجام دهید.
افراد خوبِ زیادی در وضعیت شما قرار داشته اند و مسیر شما را طی کرده اند و اکنون بسیاری از افراد دیگر نیز در وضعیت شما هستند. به عنوان آخرین نکته اما از همه مهم تر، لطفاً بدانید که تنها نیستید.
