دوره‌ی نوجوانی از اهمیت بالایی برخوردار است و استقلال طلبی نوجوان از موارد آن . نوجوانان در این سن تمایل دارند تا مطرح شوند، به آن ها توجه شود و به استقلال برسند. بنابراین اگر والدین دائما خواسته های آنان را سرکوب کنند و به آن ها توجهی نکنند، باعث می شود تا فرزندان به تدریج به این باور برسند که دوست داشتنی نیستند و ویژگی های منفی در شخصیت آن ها شکل بگیرد.
یکی از این ویژگی های مهم این دوران تمایل نوجوان به کسب استقلال است نوجوان تمایل دارد توانایی های خود را به معرض نمایش بگذارد و قدرت و توانایی خود را به اطرافیان ثابت کند. می خواهد یکه و تنها عمل کند و تا جایی که می تواند به اطرافیان و بوی‍ژه والدین خود تکیه نکند. استقلال طلبی زمینه اولیه ورود او به اجتماع را فراهم می سازد و او را برای پذیرش مسئولیت های اجتماعی آماده می کند. هر چند جهت گیری ناصحیح آن توام با مسائل و مشکلاتی برای او و اطرافیان خواهد بود.
استقلال طلبی نوجوان چگونه است ؟
تا قبل از اینکه فرد به دوره نوجوانی پا بگذارد در کارها و زندگی خود به خانواده تکیه دارد و در سایه آن ها و با تکیه بر آن ها فعالیت های خود را انجام می دهد چون آن ها را قوی و قدرتمند می داند. کم کم با ورود به دوره نوجوانی طرز فکر و برداشت نوجوان تغییر کرده و استقلال طلبی در خانواده شکل می گیرد.
او دیگر کمتر تمایل دارد فعالیت هایش را در حضور خانواده انجام دهد. بیشتر گرایش به حضور در گروه همسالان دارد و می خواهد استقلال خود را به خانواده، خود و به همسالانش ثابت کند. بنابراین از هر گونه فعالیتی که او را وابسته به خانواده نشان می دهد دوری می کند. از نظر او خانواده باید روی توانایی و قدرت او حساب کنند و به او اعتماد داشته باشند چرا که او دیگر بزرگتر شده است و می خواهد خودش مسئولیت زندگی اش را به عهده بگیرد.
کیفیت حضور والدین در زندگی نوجوانان نقش بسزایی در انتخاب های مهم زندگی او دارد. و در صورتی که والدین فرزندان خود را به خوبی تربیت نکنند، موجب می شود تا اثرات آن تا بزرگسالی بر فرزندان باقی بماند و زندگی آن ها را با چالش های زیادی رو به رو کند.
