در عصری زندگی می کنیم که توجه به اختلالات و بیماری های کودکان بیش از هر زمان دیگری مورد توجه خانواده ها٬ متخصصین و نظام های بهداشتی است.
اوتیسم یا درخودماندگی نوعی اختلال رشد مغز است که درک فرد از جهان اطراف و ارتباطش با دیگران را تحت تأثیر قرار می دهد. فرد مبتلا به اوتیسم در ارتباطات٬ تعاملات اجتماعی و قوهٔ تخیل دچار اختلال و درخودماندگی است.
در این اختلال مشکلات حرکتی گسترده ای همچون اختلالات حسی_حرکتی٬ کنترل حرکات بنیادی٬ راه رفتن٬ مهارت های حرکتی، تعادل و ضعف عضلانی مشاهده می شود. فرد مبتلا ترس های غیر منطقی از اشیاء و افراد از خود نشان داده و دچار عاطفهٔ نامتناسب است و اغلب رفتار خود آسیب زا دارند.
شواهدی مبنی بر اینکه تغییرات ژن یکی از دلایل ابتلا به اوتیسم است، موجود است.
برقراری پیوندهای اجتماعی برای این کودکان بسیار دشوار است٬ استفاده از حیوانات در درمان ممکن است روش مؤثری برای درمان این دسته از کودکان باشد. به عنوان مثال «اسب سواری درمانی» تأثیرات مثبتی بر عملکرد اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم دارد. چرا که افراد مبتلا به اوتیسم اغلب تعاملات با اشیاء و حیوانات را بر تعاملات با افراد ترجیح داده و به حضور مخلوقات زندهٔ غیر انسانی پاسخ مثبت نشان می دهند.
نقش مادر در تکوین شخصیت فرزندان بسیار مهم است خصوصا نقش مادر فرزند مبتلا به اوتیسم که مسیری بس پرپیچ و خم و ناهموار دارد. اراده و آرزومندی این مادر بسیار نایاب و ارزشمند و ستودنی است.
شماره دوم ماهنامه روانشناختی «بهروان» به طور ویژه ای به مقوله اوتیسم پرداخته است.
