هراس عبارت است از ترس مقاوم و شدید از شئ یا موقعیتی که در واقع، خطرناک نیست. چنین ترسی باعث میل شدید به اجتناب از موقعیت ها می شود. هراس ها برعکس سایر ترس ها که خصوصیت انطباقی دارند، فلج کننده هستند، به طوری که انجام فعالیت های معمولی را با اشکال مواجه می کنند.
اختلال هراس ها سه نوع عمده دارد: هراس ساده، هراس اجتماعی و بیرون هراسی.
ترس از سوسک، ترس از بلندی و یا ترس از خون نوعی هراس ساده است.
هراس های اجتماعی ممکن است جنبه های خاصی از تعاملات اجتماعی را از قبیل سخن گفتن، غذاخوردن و یا نوشتن شامل گردد.در این نوع هراس ها افکار ناراحت کننده نقش مهمی دارد.
ایــن ترس هــا ممکــن اســت در قالــب علائــم فیزیکــی ظاهــر شـوند. در زیـر فهرسـتی از علائـم فیزیکـی کـه اغلـب ایـن بیمـاران تجربــه می کننــد، آورده شــده اســت.
•سرخ شدن • لکنت زبان • لرزش • بند آمدن زبان • خشکی دهان • تعریق • حالت تهوع و دلپیچه • طپش شدید قلب • حمله وحشت
ایــن بیمــاران ممکــن اســت نســبت بــه انتقــاد حســاس باشــند و نتواننــد رفتــار جراتمندانــه از خــود بــروز دهنــد. در ایــن بیمــاران عـزت نفـس پائیـن شـایع اسـت. بیمـاران مبتلا بـه اختلال اضطـراب اجتماعـی معمـولاً از موقعیت هایـی کـه بایـد با دیگـران تعامل کننـد، خـودداری می کننـد. اجتناب از موقعیت هـای تـرس آور، در کوتـاه مـدت بـه بیمـار کمـک می کنـد که تـرس و اضطـراب کمتـری را تجربه کند امـا در دراز مـدت، اجتناب از چنیـن موقعیت هایـی، اضطـراب انتظـاری و رفتـار اجتنابـی را تقویت می کنـد چرخـه سـختی بوجود مـی آید.
در بیرون هراسی، اضطراب بر اثر دوری از خواستگاه ایمنی و نیز نزدیکی به محرک هراس انگیز ایجاد می شود.
بیرون هراسی، مجموعه ای از موقعیت ها را در بر‌می گیرد. از آن میان، موقعیت هایی که بیش از همه ذکر می شوند عبارتند از ترس از ورود به مکان های شلوغ، ترس از استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی و ترس از فاصله گرفتن از خانه. نشانه ها هم شامل اجتناب بارز از موقعیت هایی می‌شود که فرار کردن از آن ها و یا کمک گرفتن در مورد موارد اضطرابی در آن موقعیت ها، دشوار است. معمولاً این بیماران وقتی در خانه هستند، احساس ایمنی می کنند و با دور شدن از جای امن خود احساس هراس می کنند.
دو نوع بیرون هراسی تشخیص داده شده است: بیرون هراسی با حملات آسیگمی و بیرون هراسی بدن حملات آسیگمی.
هراس اجتماعی یـک بیمـاری پزشـکی و قابـل درمـان اسـت. اگـر فکـر می کنیـد بـه ایـن اختلال دچار هستید حتمـا با پزشـک تان دیـدار کنیـد. دربـاره همـه علایم با پزشـک صحبـت کنید. پزشـک به منظـور بررسـی احتمـال هـر نـوع بیمـاری جسـمی، از شـما می خواهد تا برخـی آزمایش هـای فیزیکـی را انجـام دهیـد. وقتی مشـخص شـود که علایم ناشـی از بیماری های جسـمی نیسـت، پزشـک دربـاره روش های درمـان اختلال اضطـراب اجتماعـی بـا شـما صحبـت خواهد کـرد.
اگر الـکل یـا مـواد مصـرف می کنیـد با پزشـک تان صـادق باشـید. مبتلایان بـه اختلال اضطـراب اجتماعی ممکن اسـت به منظور غلبـه بر اضطراب ناشـی از شـرکت در اجتماعـات یـا انجـام کاری در حضـور دیگـران از الـکل یـا مـواد اسـتفاده کننـد، در حالی کـه الـکل و مـواد معموال اضطـراب را شـدیدتر می کننـد.
بیماری های شایع مرتبط با این اختلال عبارت‌اند از: افسردگی، اختلال پانیک و سوءمصرف مواد و الکل.
درمان هــای روانشــناختی متــداول در درمــان اختـلـال اضطــراب اجتماعــی عبــارت‌اند از:
درمـان شـناختی ـ رفتـارCBT
آمـوزش مهـارت های اجتماعـی
گروه درمانی
