اگر می خواهیم فرزندان مان به شهروندانی بهتر و مسئول تبدیل شوند، می بایست به آن ها کمک کنیم تا خود را به عنوان اعضای توانا و مشارکت کننده جامعه ببینند. پیشنهاد می کنیم فرزندان مهارت های کاربردی و ضروری همچون ارتباط، خویشتن داری، مسئولیت و قضاوتِ خوب را نیز به دست آوردند.
به نظر می آید نشست های خانوادگی یکی از بهترین راه ها، برای یاد دادن اصول دموکراسی و منطق اجتماعی باشد. در نشست های خانوادگی، والدین به الگوهای ارتباطی تبدیل شده و به کودکان امکان می دهد تا از طریق مشاهده، بازخوردهای لحظه ای و تجربه تقریباً مهارت، ادراک و توانایی های لازم برای ورود به موقعیت های اجتماعی را فرا می گیرند. نکته قابل تأمل این است که ملاقات های خانوادگی در خدمتِ نیازهای کودکان قرار گرفته و زندگی بین فردی را سازنده و معنادار‌تر خواهد کرد.
این نوع ملاقات ها، احساس قوی از مفهوم «خانواده بودن» را به وجود می آورد.
پذیرش فرزند تضمین می شود و فرصت شنیده شدن و جدی گرفته شدن شکل می گیرد.
پیشنهاد می دهیم نشست را با «تمجید‌کردن» آغاز نماییم. از هر فرد به‌خاطرِ کارهایی که طی هفته گذشته انجام داده تشکر می کنیم. این امر موجب می شود هر کسی یاد بگیرد که چگونه از دیگران تعریف و قدردانی کند. این احساس موجبِ فراخوانی مشارکت همکاری و این باور می شود: «ما در کنار هم هستیم»
تمجید، قدردانی، حل مسئله و تصمیم گیری از اجزای ملاقات هستند که نقاط قوت را خاطرنشان می سازند و به فرزند کمک می کنند دریابند تا چه حد با کفایت هستند. والدین بهتر است دریابند در هر موقعیت کودک چه نیازی دارد، والدین بهتر است «بهترین بودن» را انتخاب کنند. کودک یاد می گیرد با استناد به توانمندی هایش اتفاق های سازنده را بوجود آورده و به جلو می راند.
معمولاً بزرگسالان، در تلاش برای اقناع کردن کودکانی که به دنبال توجه هستند، به جای پیوستگی سازنده، اغلب به گونه ای عمل می کنند که گویی «توجه» فنجانی است که می توان آن را پُر کرد و انتظار دارند وقتی فنجان پُر شد، کودک بگوید «متشکرم، برای من کافی است، چرا نمی روی سراغ کارت؟»
در واقع، ته این فنجان سوراخ است. ما می توانیم مقدار بیشتری داخل آن بریزیم، امّا هرگز این فنجان پُرشدنی نیست.
توجه، حلقه گم‌شده احساس تعلق است.
باید تلاش کرد کودک دریابد زمانی که والدین مشغول کار دیگر هستند، احساس تعلق سَرِجایش است. همکاری کردن و تعامل، احساس تعلق را بوجود می آورد.
درواقع؛ وقتی شروع به درک رفتار کودک به شیوه ای متفاوت می کنیم، در ادامه قادر به تغییر پاسخ هایمان خواهیم بود.
هدف، می بایست هدایت کودک به سمت رویکردهای سازنده تر برای تعلق به محیط های مورد انتظار و دیگران باشد.
