دورانی که به سر می بَریم در بلاتکلیفی روزهای کرونا است که بی شک تجربه زیستیِ متفاوتی بوده. و مهم تر آن که هیچ‌گاه پیش بینی اش نمی کردیم. همه جا صحبت از کرونا است و شاید این حجمْ از بمباران اطلاعاتی کُفری مان کرده باشد و دیگر طاقتِ خواندن چیزهای جدید نداشته باشیم. پس از رسیدنِ کووید ۱۹ به دیگر کشورهای جهان، گمانه زنی های روانشناختی درباره آن، آرام آرام به وجود آمده و کماکان ادامه دارد. به‌عبارت دیگر، این سبکْ از زندگی برای مان تازگی دارد؛ تازه گی توأم با حس های متفاوت. پس اگر توصیه و راهکاری درباره اش داده می شود، صادقانه و منصفانه بایست بگوییم پایه مطالعاتی و پژوهشی ندارد.
اگر در روانشناسی صحبت از مثلاً «راهکار شماره‌ی ۱۱» می شود؛ این به آن معنی است «راهکار شماره‌ی ۱۱» پشتوانه تحقیقی و نظری ندارد. پس ما نمی توانیم به این سادگی و از همه مهم تر به این سرعت نسخه های روانشناسانه بپیچیم و بگوییم با انجامِ این رفتارها و عدمِ انجام این کردار، می توانیم سلامتِ روان مان را بهبود ببخشیم. ما در این مرحله؛ اکنون ناچار به مشاهده، فرضیه بافی و سپس «بررسی» هستیم.
از روزهای گذشته، تقریباً فرضیه بافی های مختلفی درباره سلامتِ روان کودکان، زوجین و دیگر افراد به وجود آمده. در چند یادداشت تلاش خواهم کرد، موضوعات مربوط به کودکان را یک بررسیِ احتمالی و اجمالی با اشاره به وضعیت حاضر داشته باشیم. در اولینِ آن سراغ « بلاتکلیفی » خواهیم رفت. کودکان، در این روزها-شاید نه خیلی از روی ظاهر- بی برنامه و بلا تکلیف اند. آن ها از با برنامه ترین وضعیت زندگی شان-مدرسه- از آن جهت که همه چیز قرار است سَرِ یک ساعت مشخص اجرا شود، نزدیک به دو ماه، دور هستند. پیشنهادی که در این زمینه به کرات در موقعیت های مختلف شده، فرایند «آموزشِ از راهِ دور» است که این روزها، بیش از هر زمان دیگر به اهمیت آن پرداخته می شود، و آن طور که پیش بینی می گردد، زیرساخت های آن که منطبق بر “یادگیریِ هرچه بیش تر است”، در آینده ای نه چندان دور، به وفور در دسترس سیستم های آموزشی قرار خواهد گرفت.
آموزش از راه دور چاره ای برای کودکان
عمده ویژگیِ «آموزش از راهِ دور» از منظر روانشناختی و نه آموزشی- تقلیل احساس بلاتکلیفی برای کودکان است. و مشاهدات پیرامونی نشان می دهد، سیستم های آموزشی ای که از همان ابتدا فرایند مذکور را طراحی کرده و پیش گرفتند، امروزه نتایج بهتری عایدشان شده. برای همین فرض می شود که والدین این فرایند را دل سوزانه و متعهدانه جدی بگیرند و نظارت-نه دخالت- در این زمینه را مسئولانه پیش بگیرند. احساس «بلاتکلیفی» در کودکان با بزرگ‌سالان تفاوت دارد. ممکن است خیلی از بزرگ ترها، امروزه از عدمِ سرکار رفتن، و مدامْ بی کاریِ موجود به ستوه آمده باشند. این امر ممکن است به‌دلیل گره خوردنِ هویتِ فردی شان با شغل شان باشد. به همین سو، بخش اعظمی از هویتِ فردی کودکان در این دوره، با مقوله آموزش شان در مدرسه پیوند خورده است.
پس این مهم باید در نظر گرفته شود که «آموزش از راه دور» در وضعیت و فضایِ این چنینی، تا حد چشم گیری ممکن است از احساس «بلاتکلیفی» بِکاهد. به طور مثال، همین حالا، افرادی که مشاغل شان خصیصه «دورکاری» دارند، نسبت به افرادی که شغل شان این ویژگی را دارا نیست، احتمال می رود، بلاتکلیفیِ کم تری را تجربه کنند. روانشناس ها در سرتاسرِ جهان، آرام آرام در اندیشه اند تا راه کارهای سازنده، اصولی و منطبق بر واقعیتِ این دوران ارائه دهند. اهمیت دارد، تلاش کنیم نقش هایی را که فرزندمان در جهانِ پیش از کرونا به عهده داشته است، -هرچند با کیفیت اندک- پی بگیرد و عملی سازد. به‌طور مثال شاید نتواند هم چون دو ماهِ پیش کلاس ورزشی اش را برود، اما می تواند شده اندک و کوتاه در خانه، دراز‌نشست برود. پیگیری نقش ها اهمیت دارد؛ نقش هایی که هویتِ فردی او را نه حالا آن‌قدر کامل، بلکه کارا و خوشایند شکل داده بودند.
مشاوره روانشناسی آنلاین فارگو راهکاری برای مشاوره روانشناسی از راه دور.
