تاب آوری در بحران کرونا

در این مقاله تلاش کرده ایم تا از راه های تاب آوری به روشنی و سادگی صحبت کنیم. بگذارید همین اول چیزی را یاد آوری کنم! مسیری که در آن قدم گذاشته اید ساده نیست و با مقداری درد و رنج همراه است؛ اما، لحظات آن سرشار است از زیبایی و یادگیری. در این روزهای خسته کننده همه گیری کرونا، اکثر ما به نوعی با مشکلاتی در حوزه های روانی و جسمانی درگیر هستیم.

ترس از تغییر یکی از دلایلی است که تجربه های عاطفی ما گاهی تا پوست استخوانمان فرو می رود و تبدیل به تجربه ای دردناک می شوند. در این دوران نیز با تغییراتی همه جانبه در چندین حوزه جهانی، اقتصادی، سلامتی و فردی روبه رو هستیم. به بیانی ساده، این همه گیری کرونا، سِیلی از تغییرات، تردید، ترس و درد را با خود به همراه داشت.

در مسیر تاب آوری، بسیار مهم است که خود را در برابر درد چگونه می بینید. این به معنی خود را قضاوت کردن و یا تلاش برای درست کردن یک اشتباه نیست؛ بلکه، به این معنی است که افکارتان را شفاف سازی کرده و از خود این سوال های مهم را بپرسید:

• چگونه می توانم ناراحتی های عاطفی ام را کنترل کنم؟
•  آیا این مشکلات علایم جسمانی خاصی را در من به وجود آورده اند؟
•  آیا باید با آن مقابله کنم یا مسئله مهمی نیست؟
•  آیا باید با انجام کارهایی مثل خرید کردن و غذا خوردن، آن ها را نادیده بگیرم؟

تمرین این تکنیک ها ساده نیست؛ اما، فراموش نکنید که افرادی که تاب آوری بالایی دارند تنبل نیستند!

نگرش و دیدگاه ما است که تعیین می‌ کند با مشکلاتی که با آن‌ ها مواجه هستیم، چگونه کنار می آییم. افراد با تاب آوری بالا، دقت زیادی بر داستانی که از مشکلشان روایت می کنند، دارند. البته این حساسیت به معنی انکار مشکل و کم اهمیت جلوه دادن آن نیست؛ بلکه، این افراد می توانند افکار سازنده را از افکار مخرب تشخیص بدهند و می دانند که افکار می توانند بر احساسات و در نتیجه عملکردشان تاثیر بگذارند.

یکی از درمانگران مشهور از تجربیات اش درباره این افراد می گوید:

” اوایل سال 2007، متخصصان، سرطان پیشرفته یکی از دوستانم را تشخیص دادند. به یاد دارم که او به راحتی شروع به پذیرش بیماری خود کرد و روحیه شکرگزاری همچنان در او دیده می شد. اشتباه نکنید، او به استقبال مرگ نمی رفت! بلکه نسبت به شرایط بیماری اش، بسیار واقع بین بود. بنابراین، به پر کردن لیست شکرگزاری که نوشتنش را از سال 2002 شروع کرده بود، ادامه داد. او در این لیست چیزهایی یادداشت کرده بود که برایش خاص و حمایت کننده بودند، مثل گفتگو کردن با یک دوست یا حتی رفتار همدلانه ی پرستاران بیمارستان.

ممکن است تاب آوری این فرد را سوال برانگیز بدانید، چرا که مشخصا این فرد به سرطان خود غلبه نکرد؛ اما همچنان در حالی که با سرطان می جنگید و شرایط جسمانی نامساعدی داشت، این ظرفیت را داشت که در زندگی روزمره به دنبال ارزش باشد.

افرادی که تاب آوری بالا دارند، می توانند تمرکزشان را از روی مشکل به مسائل دیگر تغییر دهند. حتی اگر مدت زمان این اتفاق کم باشد، اما، همین اتفاق کوتاه منجر به بهبود خُلق در آن ها می شود.

اغلب افرادی که تاب آوری بالا دارند، حتی اگر با فقدانی بزرگ مواجه شده باشند، سعی می کنند که با دیدی بازتر به نیمه پر لیوان نگاه کنند و معمولا بر نکات مثبت، هر چند کوچک زندگی شان تمرکز می کنند. دورهمی خانوادگی، کلاس یوگا، شرکت در باشگاه کتاب خوانی یا حتی یک تماس لذت بخش، نمونه ای از این فعالیت هاست.

به علاوه، این افراد معتقدند که هنوز چیزهایی وجود دارد که آن ها از پس کنترل آن بربیایند و هرچه در توانشان هست، هرچند ناچیز از نظر دیگران، در جهت نیکی کردن انجام می دهند. آن ها معتقدند خوبی همچنان در زندگی جاریست و با افرادی وقت می گذرانند که به سلامت جسمی و روانی آن ها کمک کند. شانه خالی نکردن از آنچه پیش روی آن هاست تبدیل به شخصیت آن ها خواهد شد.

افراد تاب آور برای خلاقیت نیز ارزشی خاص در نظر می گیرند. آن ها متوجه هستند که خلاقیت تنها برای تقویت تجربه ها نیست؛ بلکه به طور ذاتی منبعی از قدرت است. آن ها از افراد خلاق یاد می گیرند تا خلاقیت خود را پرورش داده و در آن اکتشاف کنند.

پس به یاد داشته باشید، داستانی که به خودمان درباره چگونه خارج شدن از این همه گیری کرونا  (پاندمی) می گوییم، نه تنها در ارتباط ما با دیگران، بلکه در تعریف خود درونی مان نیز تاثیر گذارخواهد بود.