چطور دیگران را برای دریافت درمان قانع کنیم؟
نمی‌توان دیگران را مجبور به تغییر کرد اما می‌توان حمایت و اطلاعات لازم را برای دریافت درمان در اختیار آن‌ها قرار داد. مشکلات سلامت روان عزیزان ما می‌تواند ترسناک باشد و ما را وحشت زده کند. طبیعی است که به دنبال روشی برای کمک کردن یا فراهم آوردن حمایت یک متخصص باشیم. برخی افراد نسبت به درمان پذیرا هستند اما بسیاری نسبت به آن تردید دارند یا مقاومت می کنند. در زیر راهی هدفمند، محترمانه و با محبت برای مطرح کردن این موضوع حساس ارائه شده است.
نکته: این توصیه مربوط به افرادی می شود که به طور کلی وضعیت پایداری داشته و در وضعیت بحرانی نیستند.
-
زمان مناسبی انتخاب کنید.
زمانی را انتخاب کنید که احتمال می رود فرد پذیرا باشد. برای مثال، وقتی فرد تازه از خواب بیدار شده یا از سر کار به خانه برگشته است موضوع را مطرح نکنید. اطمینان حاصل کنید که زمان و مکان کافی برای یک مکالمه‌ی خصوصی را دارید. می توانید زمان مناسب را مستقیم از فرد مقابل بپرسید مثلاً “می‌خواهم در مورد موضوعی صحبت کنیم، چه زمانی مناسب است؟”
-
با احتیاط و مراقبت و بدون قضاوت موضوع دریافت درمان را مطرح کنید.
وقتی می خواهید موضوع دریافت درمان را مطرح کنید ابتدا اعلام کنید که قصد کمک دارید و برای فرد مقابل اهمیت قائلید. سؤالاتی از او بپرسید و با دقت و صبورانه به پاسخ های او گوش دهید. سعی کنید راه هایی که درمان می تواند به رفع مشکل مشخصی کمک کند را پیدا کنید. تأکید کنید که دلیل مطرح کردن این موضوع این است که می خواهید آن‌ها سالم و شاد باشند.
دکتر مونیکا جانسون توصیه می کند وقتی در مورد نگرانی های به خصوصی صحبت می‌کنید، آنچه مشاهده کرده اید و علت آن که فکر می کنید درمان کمک کننده است را توصیف کنید. برای نمونه می توانید بگویید: “چند ماه گذشته به خاطر رفتار الف متوجه شدم که غمگین به نظر می رسی و فکر می کنم مراجعه به روانشناس می تواند به دلیل ب سودمند باشد.”
سعی کنید از اظهار خشم یا قضاوت کردن در کلمات یا تن صدای خود اجتناب کنید. قرار گرفتن در جایگاه خشم می تواند این گونه برداشت شود که فرد مقابل زندگی شما را سخت کرده است یا باید به تنهایی مشکلات خود را حل کند.
-
برای زوج درمانی از روش چوب و هویج استفاده کنید.
دکتر دیوید وودزفلو بیان می کند که در بسیاری از موارد یکی از طرفین مسئولیت رهبری زوج درمانی را بر عهده دارد و به زوج ها پیشنهاد می کند تا از رویکردی قاطعانه برای مطرح کردن این موضوع استفاده کنند. به جای استفاده از جملاتی که با “تو” شروع می شوند از جمله هایی درباره‌ی “من” استفاده کنند.
مشکل را بیان کنند و توضیح دهند که چطور درمان می تواند برای رابطه سودمند باشد. چیزی مانند: “جو، همان طور که می دانی من وقتی صدایت را بلند می کنی ناراحت می شوم. فکر می کنم اگر روش دعوا کردنمان را تغییر دهیم آرامش بیشتر خواهم داشت، خوشحال تر خواهم بود یا می توانم مهربان تر باشم.” این قسمت هویج است یعنی توضیح می‌دهید چطور رابطه‌ی شما می تواند بهتر شود.
در مقابل قسمت چوب ممکن است به این شکل باشد: “من نگرانم اگر نتوانیم این مسئله را تغییر دهیم احساس دلسردی، فاصله گرفتن یا حتی ناامیدی کنم.” و اگر در مورد شما صدق می کند :”گاهی نگرانم که این مسئله منجر به فاصله گرفتن و جدا شدن ما از هم شود.” چهارچوب چوب و هویج نشان می دهد که چه چیزهایی را می توان به دست آورد و چه چیزهایی را می توان از دست داد. به گفته‌ی وودزفلو این یک تهدید نیست. “آگاه کردن دیگری از درکتان از خودتان است.”
-
تجربه‌ی خود از دریافت درمان را به اشتراک بگذارید.
به بیان ساده تر به جای صحبت کردن به او نشان بدهید. به جای این که درباره‌ی ارزش درمان سخنرانی کنید، سودی که خود از درمان دریافت کرده اید را به اشتراک بگذارید. داستان ها قدرتمند هستند. فایده‌ی دیگر این روش از بین بردن ننگ درمان است زیرا به جای “مشکل” داشتن فرد بر طبیعی و عادی بودن آن تجربه و شباهت آن با تجارب دیگران توجه می‌کند.
-
نسبت به ترس ها و تصورات غلط رایج آگاه باشید.
به گفته‌ی دکتر لورن سویرو چند دلیل رایج برای اجتناب از مراجعه به درمانگر وجود دارد که شامل موارد زیر می شود:
- “پرهزینه است.”
- “وقت ندارم.”
- “ترجیح می دهم با دوستانم صحبت کنم.”
- “قبلاً به روانشناس مراجعه کرده ام ولی نتیجه ای نگرفتم.”
- “صحبت کردن چه فایده‌ای دارد؟”
- “احساس خوبی به مطرح کردن این موضوع با یک غریبه ندارم.”
- “درمانگرها حرفی نمی زنند. فقط می نشینند و فرد را قضاوت می کنند.”
- “درمانگرها برای فرد اهمیتی قائل نیستند و فقط به خاطر پول این کار را می کنند.”
منطقی است که نگرانی هایی نسبت به درمان داشته باشیم. این ترس ها را سرکوب نکنید. به جای آن، به نگرانی های عزیزانتان اعتبار بدهید و به آن‌ها بپردازید. قبل از مکالمه کمی تحقیق کنید تا پاسخ های مناسبی داشته باشید.
برای مثال، اگر فرد نگران حریم خصوصی خود است، به او توضیح بدهید که تمام اطلاعات مراجع کاملاً محرمانه هستند (مگر در صورت وجود خطر برای مراجع یا شخصی دیگر). اگر معتقد است درمانگران به مراجعین اهمیت نمی دهند برایش توضیح دهید که شکل گیری یک رابطه‌ی مثبت میان مراجع و درمانگر و درک یکدیگر به گرفتن نتیجه‌ی بهتر از این فرایند کمک می‌کند.
-
برای انجام مقدمات پیشنهاد کمک دهید.
فرایند پیدا کردن یک درمانگر مخصوصاً برای بار اول می تواند زمان بر و پیچیده باشد. کارهایی از این دست می تواند به ویژه برای کسی که درگیر استرس، اضطراب یا افسردگی است ترسناک به نظر برسد. برای انجام این فرایند پیشنهاد کمک بدهید مثلاً فهرستی از روانشناسانی که تحت پوشش بیمه‌ی فرد هستند تهیه کنید یا در صورت حضوری بودن او را برای جلسات برسانید. برخی از این کمک ها استقبال می کنند اما برخی ترجیح می دهند خودشان کارها را انجام دهند. به خواسته‌ی فرد احترام بگذارید.
-
بدانید چه زمانی باید صحبت را پایان دهید.
نمی توان کسی را مجبور کرد تا برای دریافت درمان اقدام کند و درمان فردی اگر فرد واقعاً مایل به تغییر نباشد کارآمد نخواهد بود. در صورتی که فرد پیشنهاد درمان را رد کند مسیر برای هر کس متفاوت خواهد بود. اگر آسیب ادامه‌ی رابطه زیاد است و فرد تمایلی برای دریافت درمان ندارد ممکن است تصمیم بگیر‌ید مرزهایی در رابطه ایجاد کنید یا به رابطه پایان دهید.
اما اگر فرد قرار است همچنان در زندگی شما حضور داشته باشد باید بدانید که کی از ارائه‌ی پیشنهاد دست بکشید. شما تلاش خود را با ارائه‌ی حمایت و اطلاعات انجام داده اید. افراد باید خود تصمیم بگیرند تا کمک دیگران را قبول کنند. سویرو بیان می کند “باید اطمینان حاصل کنید که بتوانید رابطه‌ی خود با فرد را حفظ کنید. اگر به کمک نیاز دارد باید عضوی از شبکه‌ی حمایتی او باشید نه در مقابل او.”
مخالفت با درمان در زمان حال به این معنی نیست که فرد همیشه با درمان مخالفت خواهد کرد. گاهی یک دوره‌ی پرتنش یا پر از تغییر باعث تغییر نگرش افراد شده و باعث می شود تا مراجعه برای درمان را امتحان کنند. گرچه تضمینی وجود ندارد اما احتمال آن وجود دارد. صحبت هایی که در گذشته درباره‌ی درمان انجام شده می تواند در زمان درست فرد را به سمت آن سوق دهد. به گفته‌ی جانسون “باید دانه بریزید و ببینید شما را به کجا می‌برد.”
