روان درمانی میان فردی
روان درمانی میان فردی (IPT) رویکردی با زمان محدود، متمرکز و شواهد محور برای درمان اختلالت خلقی است. هدف اصلی روان درمانی میان فردی بهبود کیفیت روابط بین فردی و عملکرد اجتماعی مراجع است تا پریشانی او را کاهش دهد. IPT راهبردهایی برای حل مسئله در چهار حوزه‌ی کلیدی ارائه می‌دهد.
ابتدا به کمبودهای بین فردی مانند انزوای اجتماعی یا روابط ناموفق می‌پردازد. دوم به بیمار کمک می‌کند تا در صورتی که شروع اختلال با مرگ عزیزی -اخیراً یا در گذشته- در ارتباط است سوگ حل نشده را مدیریت کند. در مرحله‌ی سوم IPT می‌تواند در مورد تغییرات دشوار زندگی مانند بازنشستگی، طلاق یا تغییر شهر زندگی کمک کننده باشد. چهارم IPT برای برخورد با اختلافات بین فردی ناشی از انتظارات متناقض بین زوج ها، خانواده، دوستان نزدیک و همکاران توصیه می‌شود.
روان درمانی میان فردی چه زمانی کاربرد دارد؟
IPT ابتدا برای درمان اختلال افسردگی عمده به کار گرفته می شد. همین طور در درمان اختلالات خوردن، افسردگی پس زایمانی، اعتیاد به مواد و الکل، دیس تایمیا و سایر اختلالت خلقی از جمله اختلال دو قطبی کارآمد است. IPT با رویکردهای روان پویایی سنتی تفاوت دارد زیرا به جای بررسی روابط گذشته به اکنون پرداخته و تضادهای درونی را شناسایی می‌کند اما روی آن تمرکز نمی‌کند.
این درمان با رویکرد درمانی شناختی-رفتاری نیز تفاوت دارد؛ زیرا تنها به افکار و رفتارهای ناسازگار مرتبط با روابط بین فردی می‌پردازد. IPT به جای پرداختن به علائم افسردگی سعی در تغییر الگوهای ارتباطی و مشکلات ارتباطی دارد که این علائم را تشدید می‌کند. IPT نسبت به رویکرد شناختی-رفتاری کمتر رهنمودی است و بدون توجه به ویژگی های شخصیتی روی جنبه های مشخص هدف در مراجع تمرکز می‌کند.
از روان درمانی میان فردی چه انتظاراتی می‌توان داشت؟
درمان IPT معمولاً شامل جلسات فردی یا گروهی به مدت 12 تا 16 هفته است. درمان ساختارمند بوده و شامل تکالیف، ارزیابی مداوم و مصاحبه توسط درمانگر می‌شود. اولین مرحله‌ی IPT معمولاً یک تا سه جلسه است که طی آن درمانگر علائم افسردگی را ارزیابی کرده و تاریخچه‌ی اجتماعی و روابط نزدیک فرد را ازجمله تغییر در الگوهای ارتباطی و انتظارات بررسی می‌کند. سپس درمانگر به مراجع کمک می‌کند تا راهبردهای درمانی مناسب را در زمینه های مختل شده‌ی شناسایی شده به کار ببرد. با پیشرفت در درمان ممکن است هدف تغییر کند.
متقابلاً استراتژی های پیشنهادی درمانگر نیز ممکن است تغییر کنند. جلسات گروهی نیز مانند جلسات فردی محدودیت زمانی داشته، نیمه ساختارمند بوده و بر روابط بین فردی متمرکزند. گروه فرصت‌های بیشتری برای تمرین مهارت‌های بین فردی در محیطی امن و حمایت گر فراهم می‌کند. گروه درمانی نیز معمولاً شامل جلسات فردی پیش از درمان، در حین درمان و پس از درمان برای بررسی اهداف، راهبردها و پیشرفت مراجع می‌شود.
روان درمانی میان فردی چگونه عمل می‌کند؟
بیش از 20 سال پیش روان درمانی میان فردی به عنوان درمانی با ساختاری زمانی برای افسردگی عمده ایجاد شد و در سال های اخیر رواج پیداکرده است. متخصصان معتقدند که تغییرات محیط های اجتماعی عاملی کلیدی در شروع افسردگی و همچنین تداوم آن است. IPT ابتدا برای بزرگ‌سالان طراحی شده است و با تغییراتی برای مراجعین نوجوان و مسن نیز قابل به کارگیری است. IPT نخست به عنوان بخشی از یک مطالعه درباره‌ی اثربخشی داروهای ضدافسردگی استفاده شد و مشخص شد که اثرگذاری آن قابل مقایسه با دارو درمانی است.
در درمانگر میان فردی به دنبال چه ویژگی هایی باشیم؟
IPT رویکرد روان درمانی نسبتاً جدیدی است که به عنوان یک مداخله‌ی پژوهشی ایجاد شده و تا گذشته‌ی نزدیک بیشتر افرادی که IPT را به کار می برده‌اند محققان بوده‌اند. موفقیت IPT در پژوهش ها منجر به استفاده‌ی آن در دستورالعمل های درمانی بالینی و جلب توجه متخصصان شده است هرچند همچنان استانداردهای آموزش بالینی برای افراد غیر پژوهشگر در حال تعریف شدن است. جامعه‌ی بین المللی روان درمانی بین فردی (ISIPT) که یک سازمان مادر است مسائل آموزشی را مورد بررسی قرار داده و به کشورها اجازه می‌دهد تا فرایندهای اعتبار سنجی خود برای IPT را توسعه دهند.
درمانگر باید به مراجع کمک کند تا مشکلات بین فردی که می‌خواهد به آن‌ها بپردازد را شناسایی کرده و آن‌ها بر اساس اهمیت درجه بندی کند. همچنین درمانگر باید در زمینه‌ی شفاف سازی مشکلات، تحلیل ارتباطات و گوش دادن حمایت گر خدمات ارائه دهد. برای دریافت مشاوره فردی از مجموعه سروهانا اینجا کلیک کنید.
