یکی از شایع ترین اختلالات رفتاری در بین دانش آموزان «اختلال در توجه» است. بسیار شاهد دانش آموزانی با ظرفیت هوشی بالا اما دامنۀ توجه اندک بوده ایم.
یکی از اصلی ترن عوامل یادگیری، توجه و تمرکز حواس است. بدین منظور، مهم ترین وظیفه و مسئولیت آموزش و پرورش در خصوص مربیان، برنامه های آموزشی جلب توجه کودکان و دانش آموزان در قبل و حین آموزش است. گوش دادن یکی از مهم ترین مهارت ها و رفتار‌های مطلوب برای افزایش دقت و تمرکز است.
اختلال کم توجهی غالباً با رفتار «بیش‌فعالی» و «زودبرانگیختگی» تشخیص داده می شود و این اختلال در گروه سنی 8 تا 10 سال شیوع بیشتری دارد و اگر این اختلال در سنین زیر 7سال تشخیص داده شود، نشانگر شدت آن است و جدی تر و قابل ملاحظه تر است. مطالعات و تحقیقات انجام شده نشان از آن دارد که کودکان و دانش آموزانی با این رفتار غالباً از نظر مهارت های اجتماعی و اعتماد به نفس و عزت نفس با مشگل مواجه اند. وقتی این کودکان به دلیل عدم مهارت های لازم توانایی ارتباط موثر با همسالان خود را ندارند بالطبع دچار یاس و سرخوردگی شده و وجودشان را احساسات منفی و ناخوشایند در برمی گیرد و همین احساس ناخوشایند و بازدارنده موجب تضعیف حس اعتماد به نفس و افزایش ناتوانی ها و اختلالات رفتاری آن ها خواهد شد.
علی رغم فراوانی مطالعات و تحقیقات به عمل آمده در این زمینه، متاسفانه تاکنون به طور قطع و یقین علت یا علل این پدیده مشخص نشده است و احتمالاً عواملی نظیر عامل ژنتیکی، شرایط بارداری و یا شرایط زیستی فردی موجب این اختلال می شود.
«بیش فعالی» و «زودبرانگیختگی» به تنهایی از موانع موثر در توجه و فرآیند یادگیری هستند. تقویت تفکر و اندیشیدن و خوشتن داری و کنترل رفتار و حرکات گام موثری در کنترل این رفتار و اختلالات محسوب می شود و از طرفی اعمال هر نوع رفتار پرخاشگرانه و تنبیهی موجب تشدید رفتار‌های زاید و اختلال بیشتر می شود.
