راجرز در کنار آبراهام دو نام بزرگ روانشناسی انسان گرا هستند. در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن بیستم٬ دانش روانشناسی بیشتر درگیر مفهوم بیماری‌های روانی بود.
هر نوع رفتاری که نرمال نبود یک بیماری تلقی می شد .دانش روان درمانی تقریبا همه را نیازمند درمان می دانست و حتی انسان سالم و هنجار و نرمال هم، موجودی بود که ناهنجاری ها و زخم ها و عقده ها و اضطراب های ناخودآگاه در کمینش بودند تا سلامت و شادمانی و زندگی طبیعی اش را راهزنی کنند. راجرز برای مداوای بیماران روش درمانی خاصی ابداع کرد که مسئولیت عمدهٔ دگرگونی شخصیت را، به جای آنکه متوجه درمانگر کند، بر عهدهٔ بیمار می نهد.
به اعتقاد راجرز، ادراک آگاهانه از خویشتن و دنیای پیرامون است که شخص را هدایت می کند، نه نیرو‌های ناآگاهی که در اختیار و به فرمان او نیست. معیار نهایی انسان، تجربهٔ هوشیار و آگاهانهٔ اوست. راجرز در نظام شخصیت به یک انگیزش یا یک نیاز اساسی که همان صیانت، فعلیت و اعتلای تمامی جنبه های شخصیت است قایل است، این گرایش فطری است.
کارل راجرز معتقد بود که روانشناسی سنتی یک چارچوب خشک و صلب و محدود برای سلامت تعریف کرده و به سادگی همه را بیرون از آن در نظر می گیرد در حالی که انسان ها می توانند بسیار متفاوت زندگی کنند و همه هم با وجود تفاوت ها سالم در نظر گرفته شوند.
از نظر راجرز شخصیت سالم روند است نه حالت بودن، «مسیر است٬ نه مقصد». تحقق خود پیش می رود، هیچ گاه پایان نمی پذیرد و وضعیتی ایستا ندارد. این هدف رو به آینده فرد را پیش می راند و همۀ جنبه های خود را دگرگون می سازد و می پروراند. با رشد فرد پرورش خود آغاز می شود.آنگاه که بدن و اندام ها شکل خاص خود را یافت و کامل شد، رشد و کمال متوجه شخصیت می شود. تحقق خود روند خود شدن و پرورش ویژگی ها و استعداد‌های یکتای فرد است. به اعتقاد راجرز، در بشر میلی ذاتی برای آفرینندگی هست و مهم ترین آفریدۀ هر انسان، خود اوست. این تقریباً همان
راجرز کسی را که به تحقق خود می پردازد٬ چون آدمی شادمان و خرسند ٬ یا حتی کسی که بیشتر مواقع خشنود و خوشبخت است توصیف نمی کند.
به عقیدهٔ راجرز کسانی که به تحقق خود می پردازند با آداب و اصولی که دیگران وضع کرده اند زندگی نمی کنند. جهتی که برمی گزینند و رفتاری که از خود نشان می دهند، تنها توسط خودشان تعیین شده است. خودشان مالک شخصیت خود هستند و مستقل از هنجارهای تجویز شدۀ دیگران عمل می کنند.
